Posiblemente o bodyboard sexa a forma máis popular entre todas as que compoñen a cultura surf. Practícase sobre unha táboa de, entre outros compoñentes, espuma de polietileno, e as súas dimensións son 4’6’’ pés de longo por 23’’ polgadas de ancho. Os bodyboarders impúlsanse coa axuda de aletas, o que aumenta a súa capacidade de remada para poder coller ondas críticas, non sempre aptas para o surf, como Sandy Beach en Hawaii, The Wegde en California ou Shark-Island en Australia.
As súas orixes remóntanse ás formas máis antigas do surf, ao bellysurf, practicado na Polinesia fai máis de dous cincocentos mil anos, ou en África occidental, sobre ferros de madeira nas que os nativos se deslizaban nas ondas deitados. Co paso do tempo a súa práctica foise esquecendo, e a finais dos 60 do século XX era practicamente anecdótica. Pero todo cambia en 1973, cando Tom Morey, un fabricante de táboas de surf do Sur de California, crea o bodyboard. Dous anos máis tarde os seus Morey Boogies convertéronse nun éxito comercial. En 1977 chegáronse a vender máis de 80.000 unidades, xunto antes de que Morey vendese a patente á multinacional Kransco. As cifras de vendas cuadriplicáronse a finais desa década. No ano 2000, e só en Estados Unidos, chegáronse a vender máis de 750.000 unidades.
Morey Boogie Body Board Commercial 1986
A principios dos anos 80 o bodyboard crecera o suficiente ter para a súa propia identidade, separada do surf, cunha importante evolución na técnica de coller ondas e coas súas propias estrelas como o hawaiano Jack Lindholm, inventor do dropknee, forma de surfear consistente en coller ondas cun xeonllo sobre a táboa, e que xurdiu como alternativa á postura “prome”, que é a tradicional de ir deitado. Lindholm foi tamén o primeiro bodyboarder en surfear en Pipeline.
O primeiro campionato profesional de bodyboard, o Morey/Gap Pro, celebrouse en 1979 en Huntington Beach, California. O Morey Boogie Pro celebrado en Pipeline desde 1982 foi considerado durante anos como o título mundial non oficial. Mike Stewart, o bodyboarder máis grande todos os tempos, gañou o evento en 10 ocasións durante os seus primeiros 15 anos. A maneira de surfear as ondas de Pipe por Mike Steward, xa sexa en bodyboard ou bodysurfing, levou á revista Surfer ao seguinte titular publicado no ano 1991: “É Mike Stewart o mellor surfeiro do mundo”?. Hoxe o campionato recibe o seu nome.
A Organización Mundial de Bodyboarders foi creada en 1995. En 2004, pasou a chamarse International Bodyboard Association (IBA), con campionatos en todo o mundo.
Moitos dos mellores fotógrafos do surf proveñen do bodyboard: Chris Burkard, Todd Glaser, Clark Little e Scott Aichner, por nomear só algúns. Moitos das ondas máis temibles do mundo, Shipsterns Bluff en Tasmania, Cyclops en Australia Occidental, ou Teahupoo en Tahití, foron surfeadas por primeira vez por bodyboarders.
A popularidade do bodyboard descendeu a finais dos anos 80 e principios do noventa. A recesión global fixo que moitas empresas da industria do surf deixasen de patrocinar a bodyboarders e campionatos, centrándose unicamente no surf. Cando a revista Bodyboarding desapareceu en 2002, o bodyboard era practicamente invisible para os medios de comunicación estadounidenses. Nalgúns países, con todo, a popularidade do deporte segue sendo forte: Australia e América Latina en particular, así como as Illas Canarias, Tahití, partes de Europa e Hawaii.
Entre os máis influentes bodyboarders da era post-Stewart atópanse Guilherme Tamega (Brasil), seis veces campión do mundo, Paul Roach (California), o triplo campión do mundo Jeff Hubbard (Hawaii), Steve MacKenzie (Australia), o tres veces campión mundial Ben Player (Australia) e Mike Eppelstun (Australia). A hawaiana Phyllis Dameron foi a primeira muller internacionalmente coñecida. Stephanie Petterson, de Brasil, converteuse na primeira campioa do mundo en categoría feminina en 1990.
Phyllis Dameron en Waimea
Portada:
Michael Novy facendo un air reverse 360 de espaldas enOahu, Hawaii. Foto: Evan Fa