Dúas das persoas sobre as que London fala no seu artigo sobre Hawaii, serían dúas das figuras máis influentes da historia do surf de principios do século XX.
O primeiro deles, o escritor, fotógrafo e editor Alexander Hume Ford, fundou en Waikiki, en maio de 1908, o primeiro club de surf, o Outrigger Canoe and Surfboard Club, co obxectivo de “desenvolver o gran deporte do surfing en Hawaii”. En 1915 o Outrigger contaba con 1.200 membros.
O segundo, George Freeth, hawaiano de orixe irlandesa, e que impresionou a London pola súa habilidade sobre as ondas, foi convidado en 1907 polos magnates de Los Ángeles, Henry Huntington e Abbot Kinney, para facer exhibicións de surf nas ondas de Redondo Beach. Freeth foi presentado como “o home que podía andar sobre a auga”, e o éxito das exhibicións foi tal, que pronto os californianos sentiron que se lles abría un novo mundo por descubrir, con epicentro nas súas praias e a súa costa.
Durante os primeiros anos do novo século os vínculos entre turismo e surf creceron exponencialmente. O surf converteuse na carta de presentación das Illas, e os gobernantes e empresarios recoñeceron rapidamente o valor que a imaxe do surf tiña para os seus intereses. Foi tal o impacto, que o surf pasou a ser unha moda: en Hawaii centos de “haoles” (estranxeiros) chegados do continente aprendían a facer surf da man de surfeiros locais, que adoitaban traballar para os hoteis, e que pasaron a ser coñecidos como “beachboys”.
Como resposta a esta situación, que moitos hawaianos vían como unha aliñación da súa propia cultura, en 1908 fundouse o club Hui Nalu, “Club das Ondas” en hawaiano, o primeiro fundado por nativos. Durante anos a rivalidade entre o Outrigger e o Hui Nalu foi manifesta. O labor do Hui Nalu foi fundamental para o rexurdir do surf nas illas pero subliñando o pasado e tradicións propias de Hawaii.
Duke Kahanamoku (1890-1968), un dos membros fundadores do club Hui Nalu, foi a figura que finalmente expandiu o surf polo mundo. Campión olímpico de natación en 1912 e 1920, medallista nos de 1924, é considerado como o pai do surf moderno. Duke cambiou a imaxe que a sociedade tiña sobre o surf, que até entón non era considerado nin tan sequera un deporte. Duke fíxoo ademais accesible ao gran público.
Tras a súa medalla de ouro nos Xogos de Estocolmo de 1912, xirou por Europa facendo demostracións de natación, o que lle levou a converterse nun ídolo de masas. Estas xiras continuaron por Estados Unidos. Nunha das súas paradas na Costa Este, en Atlantic City, e non se sabe como, conseguiu unha táboa de surf, coa que colleu unhas ondas. Tamén fixo bodysurf en Nova York. A mediados de xullo deu unha demostración de surf para máis de mil persoas en Long Beach, California.
En 1914 Duke viaxa a Australia, un país abraiado durante eses anos pola natación, coa aureola de ser o mellor nadador do mundo. O paso de Duke por Australia foi máis aló das súas exhibicións de surf. Pacientemente ensinou a varios locais a técnica de surfear e como construír as súas propias táboas, o que supuxo a introdución definitiva do surf no continente austral tras inicios puntuais en lugares como Manly, onde a prensa local, e entre os anos 1909 e 1914, fíxose eco da chegada das primeiras táboas de surf importadas desde Hawaii, entre outros por Charles Paterson.