En 1970, Pat O’Neill, fillo de Jack O’Neill, inspirado nun knee-boarder da praia de Santa Cruz, uniu a súa boneca á súa táboa a través dun par de metros de tubo elástico de tipo cirúrxico e unha ventosa. Desta maneira conseguía, ao caerse, non perder a súa táboa e evitar ter que nadar até a beira a por ela. En 1971 o “leash” (que en España chamamos “invento”) xa unía a cola da táboa co nocello do surfeiro.

Unha versión temperá do invento foi ideada a mediados de 1930 por Tom Blake, quen cunha corda de 3 metros de lonxitude e un cinto de algodón, atou a súa táboa de remada á súa cintura. Con todo aquela idea pareceulle demasiado perigosa, e abandonouna. Antes da idea de O’Neill, en 1958, o francés Georges Hennebutte desenvolveu o que en francés chamou “chevillére” (tobillera), e que aos poucos días pasou a chamarse “fil à la patte” (corda á perna).

Primeiro anuncio de “invento”

Inicialmente o “invento” non foi aceptado polos surfeiros máis puristas que querían que o surf seguise sendo fiel ás súas orixes, coas mínimas interferencias. Os detractores consideraban que o “invento” facía máis accesible o surf, o que era certo, e que esa maior accesibilidade permitiría a un gran número de surfeiros, independentemente do seu nivel, surfear en lugares que até entón estaban reservados só aos máis hábiles. O invento supuña tamén a desaparición do “tempo de natación”, que até entón era unha parte importante do que supuña surfear. Pero a posibilidade de non perder a táboa, e evitar o ter que nadar tras ela, era demasiado atractiva para non triunfar. En 1975 o invento impúxose aos prexuízos, e a súa incorporación ao surf, xunto coa popularización do traxe isotérmico, deu paso a unha nova etapa de progreso e experimentación. A súa aparición converteu ás décadas dos 70 e 80 do século XX nas máis innovadoras na historia da arte de cabalgar as ondas.